Woef walks & more

Het is een tijdje geleden dat ik een blog heb geschreven, simpel weg omdat ik het gewoon niet op kon brengen. De afspraak met mijzelf is dan ook alleen iets doen als je er 100% achter staat dus ik nam de tijd. In de afgelopen periode ben ik er achter gekomen dat sinds mijn ongeluk mijn leven eigenlijk niet echt meer van mij is. Het leven over kwam me met alle bijhorende gebeurtenissen.  Soms pakte ik een stukje regie en leven terug en dan slipte het toch langzaam weer uit mijn handen. Dat zag ik toen niet in, maar nu worden dingen mij steeds meer duidelijk.Ik deed nog wel dingen maar meer dingen die andere van mij verwachtte of dingen die ik mezelf oplegde.Eigenlijk zorgde ik er zelf voor dat mijn leven op een soort pauze knop stond. Maar waar is de laatste 6 jaar gebleven? Ik wordt in juni 32 jaar en het lijkt voor mij gisteren toen ik mijn ongeluk kreeg en de hele rollercoaster begon. Het is tijd, tijd voor mij om het anders te gaan doen. Mezelf niets meer op te leggen en niet in een spoor te lopen van wat andere van mij verwachtte maar te kiezen voor mijzelf. Wat is goed voor mij en wat is goed voor mijn gezondheid. Wat wil ik nou echt?Sinds dat ik thuis zit ben ik bezig met grip krijgen op mijn leven en de regie terug pakken. Dit gaat natuurlijk niet in één keer en ik struikel zo nu en dan over de boomwortels op dit pad.. De ene keer kom ik weg met de schrik en de andere keer ga ik op mijn plaat en leer ik er weer van. Iets wat ik enorm miste in mijn leven is sporten en actief zijn. Voorheen sportte ik 6 tot 7 dagen in de week in de sportschool, daarbij reedt ik nog meerdere paarden en als het even ging liep ik nog 3x per week hard. Voor twee maanden terug besloot ik te gaan sporten in de sportschool samen met een vriendin om mijn hoofd leeg te maken. Doordat we samen gaan is de stap iets makkelijker (op mentaal vlak) en doen we samen allerlei oefeningen. Daarnaast ben ik nu vorige week begonnen met hardlopen, en ik kan je vertellen als ik terug kom van mijn rondje twee keer per week, voel ik me weer alsof ik de wereld aan kan! (Een tijdelijke rush maar dat ervaren is enorm bijzonder)Op deze manier probeer ik te ontdekken wat wel en niet meer gaat en soms gewoon iets te doen en dan te ervaren hoe het gaat en of het wil. En soms pakt het heel goed uit, en soms struikel ik dus keihard over zo boomwortel en ga ik op mijn plaat.De komende tijd staan er nog behoorlijk wat dingen op de planning. Ook op medisch vlak wordt er doorgezocht waar bepaalde klachten vandaan komen en dat is weer een nieuwe rollercoaster. Voor nu is het belangrijk dat ik blijf ontdekken waar de balans ligt tussen inspanning en ontspanning en waar ik energie van krijg en wat mij energie kost. Heb jij moeite met echt leven? Of heb jij dit misschien ook allemaal doorstaan en heb je tips, uiteraard altijd welkom om eens te sparren!Liefs, Life_by_Dees

Paniek aanvallen en angsten, voor mijn burn-out vond ik het in de meeste gevallen onzin en onbegrijpelijk. "Gewoon" een schop onder je kont en door gaan. Hoe kan angst of een paniekaanval je nou tegen houden?Sinds mijn Burn-out vanaf Oktober 2024 kreeg ik zelf te maken met paniek aanvallen en angsten. Iets wat ik me nooit kon voorstellen werd mij ineens helemaal duidelijk. Het over komt je, door een trigger. En die trigger kan echt van alles zijn. Zoals ik jullie eerder vertelde sliep ik erg veel in het begin van mijn Burn-out maar al snel wilde ik dit niet meer. Ik verplichte mezelf om ritme te behouden en te onderhouden en de ene dag ging dit beter dan de andere dag. Maar steeds bij telefonisch contact met mijn werk, of een afspraak bij de bedrijfsarts of zelfs de afspraken bij de psycholoog waren voor mij een trigger voor angsten of paniekaanvallen. Verschrikkelijk vond ik het, maar hoe meer ik me ging afzetten van wat me over kwam hoe erger de klachten werden. Ik leerde door ademhalingstherapie hoe ik mezelf kon resetten maar dit duurde wel altijd even waardoor ik uitgeput raakte en mijn rust moest nemen. Inmiddels heb ik vele male mindere angsten en paniekaanvallen en ik weet wat mijn triggers zijn. Allemaal ontdekt op mijn weg naar herstel. Het is overduidelijk dat mijn werk de grootste trigger is en alle afspraken die hier bij horen dus ook. Er zullen vast meer mensen zijn die eerst dachten, schop onder je kont en door gaan. Maar echt wanneer je er zelf mee te maken krijgt wordt alles zoveel duidelijker en ga je ervaren dat het je over komt. Het enige wat je kan doen is er dwars door heen en triggers ontdekken zodat je daar iets mee kunt. Zo deed ik meerdere pogingen om naar mijn werk te rijden maar zodra ik maar op de helft was sloeg de paniek toe en moest ik de auto stoppen en keerde ik bij rust huiswaarts. WEER GEFAALD... Inmiddels al een half jaar verder en al 7 mislukte pogingen....Maar vorige week ging het anders!Vorige week in opdracht van de psycholoog en in samen spraak met HR een bakje koffie gaan drinken op mijn werk. We hadden een telefonische afspraak op 10.00 uur en vroeg onze HR medewerker of hij tijd voor mij kon maken dat ik direct in de auto zou springen. Dan had ik immers geen na denk tijd. Hij zorgde dat hij tijd vrij had gemaakt voor mij en ik sprong in de auto. De weg naar mijn werk leek langer dan normaal, ik deed de hele route ademhalingsoefeningen en kon mijn tranen weg ademen. Ik kwam aan op de parkeerplaats en besloot mezelf een schop onder mijn kont te geven. Ik stapte uit de auto en daar ging ik.Maar voor het magazijn waar ik naar binnen zou lopen kreeg ik totale paniek. Mijn lijf leek even niet meer van mij en kon geen stap meer zetten. Ik trilde van mijn tenen tot aan mijn kruin en ik wist niet waar ik het moest zoeken. Snel belde ik de HR medewerker om te zeggen dat ik er was, en hij kwam naar me toe na zo 5 minuten zijn we naar zijn kantoor gelopen waar het niet minder werd.Hij zorgde netjes voor een cappuccino en bleef tegen me praten. Niet over werk maar over van alles en nog wat. Ik kreeg bijna geen woord uit mijn strot en besloot ademhalingsoefeningen op te pakken en mijn schouders te draaien en te bewegen om de stress en paniek kwijt te raken. Na ongeveer een half  uur leek ik er weer een beetje te zijn en besloot de HR medewerker dat het genoeg was en ik nu wel weer naar huis kon rijden. De hele weg naar huis trilde ik na. Wat was dit heftig. Was ik dan toch over mijn eigen grens gegaan? Of was dit dan de drempel waar ik over moest? Ik belde mijn coach op en die was onderweg om te gaan lunchen met haar man en ik vroeg brutaal of ik alsjeblieft ook mocht komen. En natuurlijk was ik welkom, pfoee even mijn zinnen verzetten en relativeren wat ik zo juist heb gedaan. Ergens was er een soort trots, maar ik voelde me er niet goed bij. Ik heb er nog 3 dagen nader hand last van gehad en dat vond ik erg heftig om te ervaren. Wat ik me nu heb voorgenomen is de volgende afspraak telefonisch te doen met HR en het even te laten voor wat het is. Heftig was het zeker.. En toch heb ik het gedaan. Een heel dubbel gevoel, omdat ik toch over mijn eigen grens ben gegaan achter af. Ik had bij die magazijn deur terug moeten gaan naar mijn auto. Daar rustig moeten worden en toen naar huis moeten rijden dat was dan een goede eerste stap geweest. Dit is me een weg van herstel van heb ik jou daar, er komen dingen op mijn pad die ik niet had verwacht. Maar ik hou mij vast aan dat er een uit weg is en het echt allemaal goed zal komen op welke manier dan ook. Heb jij wel eens angst of paniekaanvallen? En hoe ga jij daar mee om? Liefs, Life_by_Dees

Mijn zoektocht naar optimale ontspanning, zelfs dat is een heel proces. Want wat is nou echt ontspannen als je al jaren spanning ervaart. De spanning/ stress sluipt in je lijf zonder dat je dat door hebt. Ik kwam hier pas achter toen ik eenmaal thuis zat ik heb weken dagen geslapen omdat ik gewoon echt helemaal op was. En zelfs het slapen hielp mij niet om uitgerust te raken. De dagen dat ik minder sliep merkte ik dat ik eigenlijk helemaal niet stil kon zitten en constant afleiding zocht om maar iets te doen. Van wandelen met de hond, naar in huis bezig zijn en als ik dan dacht nu heb ik niets meer wat ik kon doen bedacht ik wel weer iets zodat ik wel wat te doen had. Zoals de schuur opruimen, mijn huis ontspullen ik was hier weken mee bezig steeds een klein stukje en dit ging gepaard met een lach en een traan. Puur en alleen omdat het voor mij afleiding was in plaats van echt het doen om dat ik dat wilde. Begrijp me niet verkeerd mijn huis is nu super opgeruimd omdat ik alles wat ik niet gebruikte weg heb gedaan, en mijn schuur is super geordend. Maar dat ik mij hier goed bij voelde, nee het was echt zoals ik eerder zei afleiding van alles wat er speelde.Ik putte mijzelf eigenlijk nog meer uit. Wel is mijn huisje in de eerste maanden dat ik thuis kwam te zitten veel gezelliger geworden omdat ik ineens besefte dat alles een beetje steriel en saai was, maar ik zag daardoor ook terug dat ik de ruimte niet had om het gezellig te maken in de periode voor mijn Burn-out.Best wel heel confronterend al die kleine inzichten. Samen met mijn psycholoog en met Coaching praktijk It's all in you bij mij in het dorp ben ik op zoek gegaan naar ontspanning. Wat is nou die ontspanning voor mij en hoe merk ik wat werkt. Met de psycholoog ging ik opzoek naar iets wat voor mij zou werken. Dus van kleurplaten kleuren voor volwassenen naar 5 minuten keihard zingen per dag of even een 15 minuten dansen door de woonkamer. Maar al snel merkte ik dat dit voor mij niet werkte. Het enige waar ik rust vond bij inspannende ontspanning was wandelen. Ik liep zo 15000 stappen per dag, zelfs al was het slecht weer. Het werd een soort verslaving. iets wat ook een beetje eng was want als ik eind van de dag niet boven de 10000 stappen zat verplichte ik mijzelf die stappen toch te halen. Met Coaching praktijk It's all in you deed ik veel ademhalingsoefeningen en hier kwam heel wat in los. Deze praktijk heeft meerdere facetten waar ze zich op richten, mocht je hierover meer informatie willen kun je altijd even kijken op: Coachingpraktijk It’s all in you – ScherpenzeelHet was een hele zoektocht, wat werkt en wat werkt helemaal niet? En soms waren er weken dat ik er ook gewoon even helemaal niets mee deed. In december stopte ik zowel bij de psycholoog als bij Coaching praktijk It's all in you. Ik kon het niet meer opbrengen en ik leek er niet mee verder te komen. Nu april 2025 merk ik dat ik toe ben aan weer verder te bouwen. Ik ben weer terug bij psycholoog en krijg hier stress reductie therapie. En ook de sessies bij Coaching praktijk It's all in you staan weer gepland. Soms is het goed even pauze te nemen van een soort behandeltraject, dit kan ook een bepaalde druk op leggen en ik merkte dat het even goed was, net als dat ik nu merk dat het goed is om nu weer nieuwe stappen te nemen. Wat nu optimale ontspanning voor mij is; - Wandelingen in de natuur- Even lekker alles van me af zingen- Nachtjes weg in mijn VW Up auto campertje- Tijd door brengen met de juiste mensen- Maar ook rust pakken en echt even niets doenWat is optimale ontspanning voor jou? Liefs,Life_by_Dees

Gewoon niet aanstellen en doorgaan, als je bij de pakken neer gaat zitten wordt het ook niet beter van.Maar nu, nu was het anders. Het lukte me niet om mezelf een schop onder me kont te verkopen. Ik was echt op, dood en dood moe en ik had nergens geen puf voor. Het huilen brak soms uit het niets door en ik was een emotioneel moe wrak.Het was zo erg dat ik zelfs zo nu en dan echt mijn hondje niet uit kon laten. Gewoon zo moe zijn dat je bijna alleen maar slaapt of op de bank ligt en voor je uit staart. Ik besefte toen nog steeds niet dat ik echt een burn-out had, ik zei tegen iedereen die ik sprak het valt denk ik nog wel mee. Maar eerlijk ik zat er dieper in dan ik dacht.En waar begin je dan, wat is een burn-out, wat moet ik er mee, en wat moet ik er vooral niet mee? Ik had zo onwijs veel vragen en alleen die vragen maakte al dat ik het niet meer over zag. Gelukkig kon ik terecht bij GGZ POH psycholoog vanuit onze huisartsen praktijk, en werkelijk waar ik dacht dat zij mijn redding zou zijn.. Nu weet ik beter want je moet het echt allemaal zelf doen.Wekelijks waren er afspraken met GGZ POH psycholoog. Afspraken waar ik elke week tegen op zag en helemaal geen trek in had, en ik was er zelfs negatief over. Met de tijd leerde ik dat deze gesprekken me inzichten gaven, zij zei niet veel maar ze liet mij praten en tegelijkertijd inzichten mogen krijgen door af en toe een juiste vraag. Ik heb hier ook weer van geleerd dat je soms door iets heen moet om de waarde van iets in te zien. Er kwam zo veel meer naar voren waar ik tegen aan liep en nog soms wel loop, dat had ik niet verwacht.Zo is er uit gekomen bijvoorbeeld dat ik wordt getest op autisme, die aanvraag is de deur uit en waarschijnlijk rond juli kan ik getest worden. Met heel veel diepe dalen en af en toe een up was en is mijn weg hobbelig. De paniekaanvallen namen toe en waar ik dit altijd een lastig iets vond snap ik nu mensen die dit hebben. Ze komen te pas en te onpas en er is geen peil op te trekken. Net wanneer ik op sta in de morgen en denk, ja lekker dagje vandaag. Juist daar kan het een uur later helemaal mis gaan en daardoor wordt elke dag een beetje onzeker.Waarom heb ik die paniek, en ik kan relativeren maar waarom lukt het me niet om die paniek onder controle te krijgen? En hoe meer ik mijzelf opleg hoe erger het wordt. Ook zijn er gesprekken met de bedrijfsarts, de inhoud hiervan hoef ik niet te delen maar jullie snappen vast dat dit stressvolle afspraken voor mij zijn. Elke keer weer als ik een telefoontje heb of een fysieke afspraak zit ik er met buikpijn en heel veel emotie want wat als ik ineens weer aan het werk moet? Of wat als ze mij niet serieus nemen? Het gaat niet mijn hoofd is te vol en ik trek het niet, ik ben nog steeds uitgeblust moe en op.Elke 3 weken heb ik telefonisch contact met mijn werk en elke nacht voor deze bel afspraak slaap ik niet. Alles wat mij doet denken aan werk bezorgd mij stress en paniek. Soms snap ik zelf ook niet helemaal waar het vandaan komt, en andere dagen weet ik heel goed dat alles wat er is gebeurd voor mij te veel is geweest, ik te ver over mijn grenzen heb laten gaan, en ook zelf ben gegaan. Jullie mogen best weten ik schrijf al twee weken aan deze blog, en al twee weken gaat het niet geweldig. Waar ik dacht dat het een beetje beter ging, blijkt nu dat ik er gewoon nog midden in zit.Een dag erg slecht voelen is niet zo erg maar er zijn meer slechte dagen dan goede dagen en dat beangstigd mij. Ik ben bang dat het weer van voor af aan begint. Ik weet in mijn hoofd dat alles er mag zijn, en het goed is om allemaal toe te laten. Maar ergens is een stemmetje die zegt kom schop onder je kont en doorgaan, alles wat ik even gewoon niet moet doen. Mijn gevoel, mijn angsten, mijn downs maar ook zeker mijn ups mogen er zijn! Ik ben ontzettend dankbaar voor de mensen die mij onvoorwaardelijk steunen, de lichtpuntjes zijn in mijn leven en zij die mij ook weer laten stralen door mij weer te laten ervaren hoe leuk het leven kan zijn. Zij die mij helpen om weer wat te genieten van het zonnetje dat door de wolken komt, of de natuur dat weer begint te leven, of simpel weg een vogeltje dat je in de morgen wakker zingt. Maar ook vooral zij die mij de ruimte geven, begrijpen als ik even niet wil en niet kan en rust nodig heb. Dit is mijn proces en ik weet dat ik hier zelf doorheen moet, mijn ontdekkingsreis naar wat echt bij mij past, en misschien ook wel een beetje wie ik nu ben? Maar ik heb ook geleerd dat ik hulp mag accepteren en echt niet alles alleen hoef te doen.Dat er middelen zijn om te helpen, dat kan zijn de natuur, wandelen, maar ook gewoon series kijken en rust pakken.. in de volgende blog neem ik jullie mee in mijn zoektocht naar optimale ontspanning en rust.Klinkt dit herkenbaar voor jou? En loop jij tegen bepaalde punten aan? Laat een reactie achter en ik hoop dat we elkaar allemaal kunnen steunen in ieder ons eigen proces maar toch een beetje samen. Liefs Life_by_Dees

Ik besloot begin Oktober een afspraak te maken met de huisarts, ik maakte me voor het eerst in me leven oprecht zorgen over mijzelf...Ik zat in de wachtkamer van de huisarts en was onwijs zenuwachtig, wat als ze me zouden zeggen dat ik depressief was, of een burn-out zou hebben. Wat als, wat als, wat als... Interne paniek.Mevr. van der Velden klonk het door de wachtkamer, oké daar ging ik dan. 

Een burn-out krijg je natuurlijk niet zomaar, zoals je kunt lezen op mijn home pagina had ik niet zo onbezonnen jeugd als dat je een kind toewenst. Maar waar mijn leven echt veranderde was op 13 september 2019. Ik trainde vanaf kinds af aan al paarden, zo ook op 13 september 2019. Helaas door een val brak ik mijn bovenarm en liep ik een zenuwschade op in mijn nek. Mijn arm moest vast gezet worden met een plaat, en vanaf daar begon de revalidatie. Na zo 9 maanden revalidatie werd de beweging in mijn arm slechter i.p.v. beter. Hierdoor werd besloten dat ik een onderzoek moest laten doen bij een specialist in de Bergman in Naarden. Hier bleek al snel dat mijn lichaam de plaat af stoten en deze er zo snel mogelijk uit moest, dit wel met de nodige risico's. Er zou zo 50% kans zijn dat mijn arm blijvende schade op zou lopen tijdens de operatie m.b.t. de zenuwen. Niet opereren was eigenlijk geen optie, omdat er een ontsteking zat. Je raadt het al, na mijn operatie werd ik wakker met een verlamde arm, in het begin denk je nog dat het over gaat maar als de tijd verstrijkt besef je steeds een beetje meer dat het niet goed is. Weer opnieuw een revalidatie in en proberen vast te houden aan dat het goed komt, en vooral de hoop niet verliezen. Na mijn operatie bleef ik zo 7 maanden thuis om me te focussen op mijn herstel, het herstel ging met ups en heel veel downs. Ik had mezelf opgelegd om de moed niet op te geven en door te gaan.Ik kon immers toch gewoon werken met 1 functionerende arm, en ja de maatschappij is wel zo wanneer je iets niet merkt of ziet is er ook niks. Ik ging dit geloven, ik moest niet opgeven en mijn leven weer gaan oppakken. Ik was dan wel gehandicapt/ beperkt maar dat betekende niet dat ik niets meer kon.Ik vond het tijd om weer een baan te zoeken en te re-integreren, dat thuis zitten werd ik toch niet beter van.Binnen no time werkte ik fulltime om te bewijzen aan mezelf en een beetje aan de maatschappij dat het allemaal wel prima met me ging en ik niks mankeerde.Ik kreeg zware zenuwpijn medicatie, 6 tabletten per dag! Maar het hielp me en ik had veel minder pijn, de keerzijde hier van was dat ik in gewicht aankwam. Ik vond het vreselijk, wandelde erg veel want sporten zat er met mijn pijn niet meer in. Ik had een gezonde leefstijl, besloot meerdere personal trainer trajecten te doen wat voeding betrof. Ik leerde meer over voeding en nam het erg serieus. Was er een verjaardag, ik zorgde voor mijn eigen eten en snacks..Ik viel wat af, en kwam eigenlijk dubbel zo hard weer aan, niet echt motiverend maar besloot mijn leefstijl aan te houden, het was inmiddels al helemaal normaal.Ik wilde immers niet nog meer aankomen. Ik wilde niet meer leven zoals ik leefde. Werken wat 36 uur was bouwde af naar nog maar 28 uur per week, en dit bleek nog te veel. Wanneer ik thuis kwam ging ik met de honden wandelen en sliep ik tot aan het avond eten. Dit kwam door mijn letsel, zenuwschade vermoeid je, ik had veel pijn en mijn inmiddels zware overgewicht werkte hier niet echt aan mee. Ik voelde me wat mezelf betrof erg ongelukkig, geen één kleding stuk vond ik leuk staan en dacht nooit eens, ZO MEID Jij mag er zijn. Ik woog inmiddels 120,7 kg en wilde mijn energie terug van voor mijn ongeluk. In mei besloot ik weer een afspraak te maken met mijn huisarts. Mijn oude leven van voor mijn ongeluk zou ik niet meer terug krijgen, maar ik wilde sparren over wat de opties voor mij zouden zijn. Al snel kwamen we bij de kern, dat letsel is lastig en heel vervelend maar...............  Liefs Life_by_Dees